Hayatımızdaki ritüeller gittikçe azalıyor. Gittikçe daha üstünkörü daha hızlı yaşamaya başlıyoruz ve minik detayların bizi ne kadar keyiflendirebileceğini unutuyoruz.
Ben de elimden geldiğince kendi kendime uydurup "geleneksel" ilan ettiğim şeyler kadar ritüelleri sürdürmeye çalışıyorum. Bunlardan biri de çay saati...
Günün yarısından fazlasını tüketmişken, beynimiz ve vücudumuz iflas bayrağını çekmişken o kadar iyi geliyor ki... Bir nevi şarj edici. Karton bardakta metro beklenirken içilen çaydan veya bir yere yetişmeden önce iki yudumda bitirilenden bahsetmiyorum.
Şık bir görüntü ile yavaş yavaş yapılan keyiften bahsediyorum. Saat tam 5'te...
Porselen fincan annemin çeyizinden, sarı tabak IKEA'dan, mini poğaçalar Pasta Bahçesi'nden.
1 yorum:
ben varım, ben de varım sürdüren:))
Yorum Gönder